Stampen in plassen

Ook hier in Italië wil de lente niet echt beginnen, wat wel goed is voor mijn tuin want die ziet dit jaar mooi groen en vele bloemen staan in bloei, niet zo verdord en geel als alle andere jaren! Overdag is het zo rond de tweeëntwintig graden en bijna elke dag valt er een buitje! Ik vind het wel prettig dat het niet zo warm is, want normaal gesproken is het in de lente rond de dertig graden of meer!

We kijken geschrokken op als we ineens een onweersklap horen en de donkere lucht zien.

 ‘Mamma, het gaat zo regenen, gaan we naar binnen?’ vraagt Mirco een beetje zenuwachtig.

‘Eerst moeten jullie het speelgoed opruimen, anders wordt het nat!’ zeg ik, naar de bliksem kijkend. Lina pakt haar step en al steppend ruimt ze haar speelgoed op. Als Mirco weer een donder hoort, stuift hij naar me toe.

‘Mam, ik ben klaar, mag ik naar binnen?’ Ik kijk naar zijn angstige koppie en glimlach.

‘En dat daar?’ vraag ik, wijzend naar zijn fiets.

‘Mamma, wil jij dat doen?’ Ik geef hem een aai over zijn bol terwijl hij naar de voordeur loopt. Lina volgt vrolijk haar broer en zingt zachtjes een liedje dat ik niet thuis kan brengen, maar ik weet zeker dat ik het al eerder heb gehoord. Ik kijk naar de lucht en haast me om de fiets in de schuur te zetten, ik hou ook niet zo van onweer.

Een paar jaar geleden, Mirco was toen tweeënhalf en ik liep op alle dag van Lina, werden we in de vroege uren wakker van een ontzettend harde klap met een flits!

‘Zo, die is dichtbij!’ zeiden mijn man en ik tegelijk. Niet wetende dat we blikseminslag hadden in onze flat, daar kwamen we pas achter toen we de tv aan wilden zetten, die deed het toen niet meer!

De kinderen kijken een tekenfilm van Peppa Pig terwijl ik in de garage de koffer zoek met winterkleding, omdat het in de bergen nog erg koud is! Ik pak de regenlaarzen, dichte schoenen en warme sloffen, en zet alles klaar. Morgenochtend vroeg vertrekken we weer voor een weekendje naar de bergen!

Als ik de woonkamer binnenstap zie ik dat het buiten met bakken uit de hemel komt! Dan hoor ik Lina weer zachtjes zingen, ik kijk naar de tv, waar het in de tekenfilm ook regent en Peppa Pig een liedje zingt.

‘Vind je het een mooi liedje?’ vraag ik haar.

‘Ja, en als Peppa het zingt stopt het met regenen, daarom zing ik het ook!’ antwoordt ze enthousiast. Lachend zegt Mirco: ‘Dat kan toch niet, Peppa Pig bestaat niet echt!’ Lina begint te huilen om wat haar broer zegt en omdat het liedje niet werkt! Ik kijk naar buiten en zie dat de lucht al iets lichter is geworden.

‘Het werkt wel, kijk maar!’ zeg ik snel tegen Lina, en wijs naar het raam. De kinderen kijken vol ongeloof naar buiten en Mirco zegt: ‘Vlug Lina, ga door met zingen! Na een paar keer oefenen kent ook mijn zoon de tekst en zingen ze samen. Als na twintig minuten de zon weer schijnt, springen ze blij in het rond!

‘Mogen we naar buiten?’ vragen ze beiden.

‘Ja hoor, doen jullie wel jullie regenlaarzen aan, ze staan bij de garagedeur!’ Na enkele seconden word ik uitbundig geroepen. Ik loop fronsend naar de deur en als ik naar de lucht kijk, waar beide kinderen naar toe wijzen, zie ik een grote felgekleurde regenboog!

‘Mooi hé mam, en zo dichtbij!’ zegt Mirco.

‘Gaan we de schat zoeken?’ vraagt mijn dochter. ‘Die staat daar!’ en ze wijst naar rechts.

‘Ja, ja!’ jubelt Mirco, ‘we gaan op schattenjacht!’ Beide kinderen trekken me mee aan mijn hand en ik zeg: ‘Oké, waar staat die pot met goud?’

‘Daar, daar!’ roepen ze in koor en we lopen richting het park. Als we al kijkend naar de hemel het grasveld opstappen, schrikken we wanneer we de spetters op onze armen en in ons gezicht voelen, het grasveld staat onder water!

‘Mamma,’ zegt Lina bijna huilend, ‘mijn broek is nat gespat!’

‘Dat geeft toch niet!’ zeg ik haar geruststellend, en ik maak een grote stap in de plas. De spetters vliegen in het rond, waardoor Mirco de slappe lach krijgt en met twee benen tegelijk in het gras springt.

‘Mamma, Mirco zijn broek is ook nat!’ zegt mijn dochter met een pruillip, die niet lang duurt, en snel overgaat in een glimlach. Voorzichtig stapt ze met één been in het water en kijkt me met ingehouden adem aan, als ze ziet dat ze mijn broek nat heeft gespat! Ik begin te grinniken en stamp weer in het regenwater, dan…, beginnen we alle drie uitbundig te lachen! Stampend, springend en zingend, steken we het grasveld over, ik zie mensen lachend naar ons kijken terwijl ze de hond uitlaten!

Als ik thuis de kinderen met rode koontjes onder de douche zet en onze natte, en vies geworden kleding in de wasmachine stop, stapt op dat moment mijn man de garage binnen.

‘Wat hebben jullie gedaan?’ vraagt hij fronsend, als hij onze kleding ziet.

‘We zijn op schattenjacht gegaan!’

‘Schattenjacht? En, hebben jullie iets gevonden?’

‘De schat hebben we niet gevonden, maar het moment van zoeken, dàt was goud waard!’

Sylvia