Spanning of…?

‘Mamma, wil je straks als we thuis zijn iets voor me opzoeken op internet?’ zegt mijn zoontje, als hij net één stap buiten de school heeft gezet. Andere ouders kijken net als ik verbaasd naar hem.

‘Ja hoor, wat wil je weten?’ vraag ik, terwijl ik hem een kus geef.

‘We gaan vrijdag opzoek naar vogelnesten, gierzwaluwnesten om precies te zijn. De juf heeft verteld dat er in de stad heel veel nesten zijn! Ik heb verteld dat wij op de computer de gierzwaluw volgen, en met een webcam kijken in het nest! De juf heeft gevraagd of we wat informatie kunnen printen, dan vertaal ik het!’

Vol enthousiasme rijden we naar huis en als we binnen komen zet Mirco gelijk de computer aan, terwijl hij pen en papier pakt.

‘Mamma, over hoeveel dagen ben ik jarig?’ vraagt mijn dochter, die ook aandacht wil.

‘Nog zes nachtjes lieverd!’ zeg ik glimlachend.

‘Ja, ja, ja!’ roept ze in het rond, met haar armpjes omhoog. Ze pakt ook een vel papier en begint blij te tekenen. Omdat beide kinderen even bezig zijn heb ik tijd om voor het verjaardagspartijtje een lijstje te maken met de dingen die ik nog moet kopen. Ik wil net als andere jaren Nederlandse spelletjes doen, koekhappen, ezeltje prik, figuurtjes maken met strijkkralen. De kinderen vinden het erg leuk en ik krijg er altijd leuke complimentjes voor.

’s Avonds, als de kinderen naar bed zijn, zit ik met mijn man op de bank en we bespreken de dag.

‘Heb je al gekeken hoe het weer zal zijn als Lina jarig is?’ Ik kijk verschrikt op naar Appie en zeg: ‘Ik ga meteen kijken!’

‘Nee!’ zeg ik tegen het beeldscherm, als ik de weersvoorspelling zie, en kijk naar mijn man. ‘Het regent op haar verjaardag, wat nu?’ We kijken elkaar aan en ik vraag: ‘Zullen we het bij de McDonalds doen, want om nu met twintig kinderen in huis te zitten lijkt me niet echt een goed idee. Dan verhuis ik de spelletjes daarheen!’ Appie pakt de telefoon en belt even met het restaurant om te horen of ze nog plaats hebben.

Ondanks dat ze net wakker is, danst Lina blij in het rond, nadat ik haar heb verteld dat haar vijfde verjaardag in een zaaltje wordt gevierd en ze vandaag iedereen in haar klas mag uitnodigen. Dit jaar willen we haar een groot feest geven omdat het vorig jaar totaal anders verliep. Toen werden we ‘s nachts wild wakker geschud door een hevige aardbeving!

Ongeduldig gaan de kinderen naar school, de één omdat hij nog een paar dagen moet wachten  voordat ze opzoek gaan naar zwaluwnesten, de ander voor haar feestje!

De avond voordat Mirco zwaluwnesten gaat zoeken, zie ik dat hij spierwit op de bank tv zit te kijken.

‘Voel je je niet lekker, lieverd?’

‘Ik weet niet, ik voel me raar!’ zegt hij, me lodderig aankijkend.

‘Je wordt toch niet ziek, of is het de spanning, omdat jij morgen alles mag vertellen over zwaluwen?’ Schouderophalend zegt hij: ‘Ik denk dat ik naar bed wil!’

‘En…?’ vraagt mijn man als ik Mirco in bed heb gelegd. ‘Heeft hij koorts?’

‘Ja, achtendertig acht!’

‘Arme Mirco, en hij verheugde zich zo op morgen!’

‘Ja, laten we hopen dat het de spanning is, dan kan hij morgen evengoed mee!’

Helaas, als ik ’s morgens Mirco wakker maak, heeft hij nog steeds koorts en leg ik hem weer terug in bed. En wanneer ik mijn dochtertje naar school breng, merk ik dat ze niet zo enthousiast meer is.

‘Wat is er, ben je niet blij dat morgen je feestje is?’ Zonder te antwoorden loopt ze haar klasje binnen en gaat stilletjes zitten.

‘Maar Lina!’ zegt de juf, ‘Wat is er? Kom even bij me zitten!’ en de juf kijkt me aan.

‘Ik hoop dat het de spanning is en niet als haar broer, die hoge koorts heeft!

Lina maakt me ’s morgens vroeg wakker met de vraag of ze vandaag op haar feestje haar prinsessenjurk aan mag.

‘Natuurlijk mag je dat lieverd, het is jouw dag!’ zeg ik, en ik denk, gelukkig het waren de spanningen!

Het werd een hele gezellige middag, de twintig kinderen hebben zich heerlijk vermaakt! Als we ’s avonds moe met zijn tweetjes op de bank zitten, voel ik me alsof er een steen op mijn maag ligt.

‘Het zal wel de spanningen zijn,’ zegt mijn man, ‘Morgen is het een jaar geleden!’

‘En morgenochtend vroeg vertrek jij naar het buitenland!’ zeg ik zuchtend.

Maar vannacht kwam het antwoord, het was niet de spanning van de aardbeving of dat mijn man naar het buitenland moet! Ik ben drijfnat wakker geworden en de thermometer vertelt me dat ik hoge koorts heb!

‘Nee…,’ zeg ik zuchtend tegen mezelf, ‘Niet nu!’

Na een ochtend samen met strijkkralen in de weer geweest te zijn, spelen de kinderen nu met zijn tweetjes.

‘Dan kan ik even schrijven!’ zeg ik hardop, terwijl het zweet van mijn rug loopt. Misschien kan ik beter een uurtje op de bank gaan liggen, denk ik erachteraan, als ik mijn dochtertje hoor vragen: ‘Mamma, wat eten we vanavond?’

Sylvia