Knutselen

‘Mamma, wat gaan we na het eten doen?’ Ik kijk naar Lina, terwijl ik een hap pasta eet.

‘Ja mamma, mag ik strakjes met de computer spelen?’ vraagt Mirco.

‘Hmm, hmm…,’ antwoord ik met een volle mond, waardoor mijn kinderen in de lach schieten.

‘Hmm, hmm, betekent ja?’ vraagt Mirco, nu hoopvol.

‘Nee, het betekent dat we strakjes iets gaan doen, hè mamma!’ Ik slik mijn eten door en kijk van de één naar de ander.

‘We gaan strakjes iets doen wat we nog niet eerder hebben gedaan. Maar wat…, dat hou ik nog even geheim!’ Snel steek ik mijn vork weer in mijn mond, waardoor ik niet kan antwoorden.

‘Wat gaan we doen, iets maken voor pappa?’ vraagt Lina, ze staat op, loopt naar me toe en geeft me een kusje.

‘Hmm, hmm, hmm…,’ reageer ik weer. Nu komt Mirco ook van tafel, loopt naar me toe en legt een arm om me heen.

‘Toe mamma, zeg wat we gaan doen!’ en ook hij geeft me een kusje.

‘HMM,’ zeg ik heel hard, en we lachen alle drie, totdat mijn mobiel begint te zingen.

‘Dat is pappa!’ zegt Lina, als ze het melodietje herkent, en ze loopt naar mijn mobiel en neemt op.

‘Hallo pappa, waar ben je? O ja! Oké, tot strakjes, maar niet binnenkomen hoor, want we gaan iets maken voor je, maar dat mag ik niet zeggen!’

‘Sst,’ zegt Mirco, terwijl hij zwaait naar zijn zusje, ‘niets zeggen!’

‘Wat zei pappa?’ vraag ik haar verbaasd, omdat ze de verbinding heeft verbroken.

‘Dat hij onderweg is, dus we moeten opschieten, mamma, eet nu snel je bordje leeg! Dan kunnen we beginnen!’

‘Maar was pappa al in het vliegtuig?’

‘Ik geloof het wel, maar niet praten, je moet eten!’ zegt Lina, nu met een streng gezicht.

Mirco is al begonnen met de vaatwasser in te ruimen, en als ik de laatste hap neem, grist hij mijn bord en vork onder m’n neus weg.

Glimlachend veeg ik mijn mond aan een servetje af, als Lina vraagt: ‘Wat hebben we nodig? Zal ik het halen?’

‘Pakken jullie maar alvast een potlood, dan zet ik de wasmachine aan en vertel daarna wat we gaan doen.’ De kinderen rennen naar de kast en ik ga naar de garage.

‘Mamma, ik heb geen zin om te tekenen,’ zegt Mirco, als hij met een teleurgesteld gezicht de garage binnenstapt.

‘Lieverd, we gaan iets leuks doen, ga naar je kamertje en kijk goed in de kast boven je bed, daar vind je iets wat we nodig hebben. Wil jij dat halen?’ Verwonderd kijkt hij me aan, loopt dan twijfelend de garage uit, en komt enthousiast terug met iets in zijn handen, wat hij grondig bestudeerd.

‘Mamma, wat is dit?’

‘Daar gaan we op tekenen!’ Als ik het schilderdoek voor ze neerleg, aaien ze er verbaasd overheen.

‘Het lijkt wel een laken van mijn bed!’ zegt Mirco luid en enthousiast, ‘en wat moeten we nu doen?’

‘Nu maken jullie een mooie tekening terwijl ik de verf en kwasten ga klaarzetten, daarna kleuren jullie de tekening in.’

‘Dan wordt het een echt schilderij!’ zegt Mirco blij. Als ik Lina beduusd zie kijken zeg ik: ‘Net als het schilderij aan de muur, naast de trap lieverd.’

‘Mag ik zelf weten wat ik teken?’

‘Je mag het helemaal zelf ontwerpen!’ Ze pakt enthousiast haar potlood en begint druk te tekenen. Ik kijk naar Mirco die al begonnen was, verbaasd kijk ik naar zijn tekening en lachend schud ik mijn hoofd.

‘Mamma, ik ben klaar, mag ik nu verven?’ roept Lina blij. Ik leg haar uit hoe ze het beste kan werken, en na een keer voorgedaan te hebben, gaat ze druk aan de slag. Ik zie dat Mirco heeft meegekeken, hij pakt een kwast, zet die voorzichtig in de verf en dan op zijn doek.

Als ineens de voordeur opengaat, en mijn man de woonkamer instapt, is Mirco net klaar, en Lina roept verschrikt: ‘Pappa! Niet kijken, het moet een verrassing zijn, je mag niet weten dat ik een schilderij voor je aan het maken ben!’

‘Ik zal niet kijken!’ zegt mijn man lachend, en draait zijn hoofd om naar mij.

‘Ik zal je even helpen met je koffer uitpakken, dan kunnen de kinderen het afmaken.’ We zijn in de garage, als na een paar minuten de kinderen blij naar binnen komen huppelen.

‘Pappa, kom je mee naar de keuken!’ zegt Lina, en ze geeft haar vader een hand.

‘Ik ben heel nieuwsgierig wat jullie hebben gemaakt! Mag ik al kijken?’ vraagt Appie, als we bij de tafel zijn aangekomen.

‘Ja!’ roepen ze beiden luid. We bekijken de schilderijen uitvoerig en ze zijn prachtig geworden. Lina heeft ons huis geschilderd, met een grote tuin, een auto, en veel vogels in de lucht. Dan, als ik naar de tekening van Mirco kijk, glunder ik en zeg: ‘Prachtig, alsof ik het zelf heb gemaakt!’ En ik weet ineens weer waar ik het heb gelaten. Ik pak mijn kookboek en blader wat, totdat ik een blaadje tegenkom waar een tekening opstaat.

‘Vroeger tekende ik ook veel, en mijn moeder,’ zeg ik tegen ze, ‘bewaarde dat altijd in haar kookboek, dat ze later aan mij heeft gegeven. Kijk!’ Iedereen kijkt naar mijn tekening en dan naar het schilderij van Mirco.

‘Maar…, dit is verbazingwekkend!’ zegt mijn man. Mirco kijkt me trots aan. ‘Mamma, toen je klein was, dacht je net als ik, nu?’

‘Daar dacht ik ook aan, toen ik je tekening zag!’

Als ik de beide schilderdoeken op de kachel leg om te drogen, leg ik mijn tekening naast die van Mirco. ‘Zoek de vijf verschillen!’ zeg ik zachtjes tegen mezelf, als ik naar het berglandschap kijk, met een riviertje, een vijver, een appelboom, en twee vliegende vogels!

Sylvia