Ieder zijn boom!

Terwijl we eten kijk ik naar buiten, naar onze tuin. Het is twee weken geleden dat ik het gras heb gemaaid, maar na de fikse regenbui van vorige week, en het mooie weer van de laatste week, staat het gras inmiddels al weer vijftien centimeter hoog!

Na het eten ruimt mijn man op, terwijl ik mijn overall aantrek en mijn klompen aandoe. Ik loop naar het schuurtje, pak de grasmaaier en loop naar achteren. Als ik de olijvenboom passeer, zie ik dat de meeste olijven zwart zijn, en dus rijp voor de pluk.

Ik kijk weer naar de boom en heb een idee.

‘Lina,’ roep ik naar haar, als ze nèt achterlangs fietst op het fiets-looppad achter ons huis, ‘ik weet wat leuks, kom je naar huis?’

‘Oké mamma, ik kom er aan!’ en weg is ze. Ik loop naar binnen en vraag: ‘Mirco, kom je ook naar buiten, ik heb een heel leuk klusje!’ Nieuwsgierig pakt hij zijn blauwe klompjes en komt de tuin in. Ik heb ondertussen twee plastic bakken gepakt, die ik op de tuintafel heb gezet.

‘Wat gaan we doen?’ vraagt Mirco verbaasd, als hij me ziet kijken naar de olijfboom.

‘We gaan olijven plukken! Vinden jullie dat leuk?’ Aan de reactie van de kinderen begrijp ik dat ze er zin in hebben.

‘Mamma, hoe moeten we plukken? Gewoon eraan trekken of moet we ze eraf knippen?’ vraagt Lina, terwijl ze al een olijf in haar handen heeft.

‘Gewoon vastpakken en zachtjes eraan trekken, ze zijn zo rijp dat ze meteen losraken!’ zeg ik grijnzend, als ik zie dat de kinderen al zijn begonnen.

Het gras heb ik met een half uurtje gemaaid, als ik met een grotere bak naar de olijfboom loop. Daar zijn de kinderen druk bezig en in gesprek met elkaar.

‘Lina, als jij nu daar de olijven weghaalt, dan doe ik het hier!’ en Mirco klimt op een stoel.

‘Ja, maar daar kan ik niet bij!’ zegt Lina, in het rond kijkend. Ze pakt haar stoeltje, zet dat naast de stam neer, en klimt dan in de olijfboom!

‘Kijk Mirco, zo kan ik er wel bij!’ en ze begint te giechelen. Ik slik een brok weg omdat ik denk aan mijn boom. Een grote kastanje waar ik altijd inzat. Ergens bijna bovenin, waar twee takken samen kwamen, die een soort stoel vormden. Uren kon ik daar zitten, ik had uitzicht op een school, de pontweg, de spoorwegovergang, en een kruispunt. Vaak zat ik stilletjes te genieten van alles wat ik zag, soms gaf ik commentaar en dan zag je de mensen raar om zich heen kijken, omdat ze mij niet zagen!

‘Hoi mamma!’ zei ik, als mijn moeder voorbij fietste.

‘Doe je voorzichtig!’ was haar reactie altijd. Ze vond het doodeng, maar verbood het niet, ze was dan bang dat ik het stiekem toch zou doen!

‘Lina, kijk je wel uit!’ hoor ik Mirco benauwd tegen zijn zusje zeggen. Hij houdt niet van hoogtes, net als zijn vader.

‘Ja hoor, en zo hoog zit ik niet!’ zegt ze zelfverzekerd. Ik ga glunderend op een stoel zitten, want die reactie gaf ik ook altijd als iemand me vertelde dat vijf meter wel erg hoog was!

‘Mirco, pak mijn bakje met olijven even aan, dan laat ik me naar beneden glijden, dat gaat sneller!’ Nu begin ik hardop te lachen.

‘De generatie herhaalt zich!’ zeg ik tegen mezelf.

‘Hoi Jacky, wacht, ik kom naar beneden,’ zei ik toen tegen mijn vriendin. ‘Kijk, ik heb een snellere manier gevonden om uit de boom te komen!’ Ik gleed over wat grotere takken naar beneden, tot de laatste tak, waar we altijd aan gingen hangen, en dan op de grond sprongen. Maar ik gleed veel te snel, waardoor ik de tak misgreep en twee meter naar beneden viel! Mijn vriendin schrok zich rot en ik zei, ook geschrokken, maar dat wilde ik niet laten blijken: ‘Snel hè!’

‘Woh!’ zei mijn vriendin, en we gingen naar huis.

‘Lina, wacht, ik help je!’ en Mirco zet snel de bakken op de grond, maar als hij opkijkt, glijdt Lina al lenig, maar langzaam, naar beneden! Ze pakt haar bakje op en zegt: ‘Kom Mirco, dan laten we aan pappa zien hoeveel olijven we al hebben!’ De kinderen rennen enthousiast naar binnen, zonder dat ze mij in de tuin zien zitten.

‘Pappa, kijk!’ zegt Lina trots. ‘Ook Mirco heeft zijn bakje vol en er hangen nog véél meer olijven in de boom!’ Mijn man kijkt verbaasd naar de hoeveelheid. ‘Dat zijn er al heel veel!’ antwoordt hij.

‘Pappa, Lina zat in de boom!’ zegt Mirco bezorgd, hopend dat zijn vader zegt dat het niet mag. Voordat hij kan antwoorden zegt Lina: ‘Ja, pappa, ik zat zo hoog!’ ze tilt haar arm op, en houdt deze op een meter hoogte.

‘Dat is hoog!’ zegt hij, terwijl hij mij een knipoog geeft. ‘Maar kijk je wel uit!’ De kinderen rennen alweer weg, legen hun bakje in de emmer, en gaan weer naar de olijfboom. Voordat ik naar buiten ga, pak ik mijn fotocamera, en als ik bij de boom aankom zit Lina er alweer in! Snel maak ik een paar foto’s: dat is leuk voor later! denk ik glimlachend, terugdenkend aan mijn kastanjeboom.

Als ik ’s avonds de twee emmers vol met olijven, gewassen en in zoutwater in de garage zet, denk ik weer aan mijn emmers vol met kastanjes!

Het raakt me nog steeds, want toen ik een aantal jaren geleden in Nederland was, zag ik dat de boom was gekapt! Mijn boom…, mijn kastanjeboom!

Sylvia