Sylviaderijk.com

Dag allemaal!

De tranen schieten in zijn ogen en hij kijkt me verschrikt aan.

‘Wat? Hoe bedoel je…?’ Zijn stem blokkeert en hij kijkt me diep aan, terwijl hij mijn arm vastpakt.

‘Je maakt een grapje zeker?’ vraagt hij onzeker, met een lichte glimlach op zijn gezicht die snel verdwijnt, omdat ik serieus mijn hoofd schud.

 

Het is zondagochtend kwart over zeven, als ik wakker schrik van een autoportier dat gesloten wordt.

‘De boeren!’ zeg ik tegen mezelf. Ik stap zachtjes uit bed, pak m’n kleding en ga naar de badkamer. Terwijl ik mijn horloge opwind denk ik: ik ben laat voor mijn doen!

Zachtjes glip ik naar buiten, om de familie niet wakker te maken, ik stap in mijn groene rubberen laarzen en loop triest de boer tegemoet.

‘Gaan we eerst naar de wei?’ vraag ik hem, terwijl ik één van de emmers overneem waar graan inzit.

‘Ja, het wordt vandaag een drukke dag, het is aardappelfeest en ondanks dat er regen is voorspeld, komen de mensen feesten.’ Ik loop naar het hek, open dat, en als ik hem aankijk zegt Elio: ‘Nog bedankt voor je inzet bij het verpakken van de aardappelen, door jou wist het personeel wat ze moesten doen!’ Lachend antwoord ik: ‘Ik deed het graag, en de kinderen vonden het ook dit jaar weer prachtig om te mogen helpen!’

De koeien staan al te wachten bij de kleine buitenstal, en als we ze gevoerd hebben loop ik naar mijn knuffelaar, die tussen de bosjes naar me staat te kijken.

‘Hoi kleintje,’ zeg ik neerknielend, en sluit m’n ogen een moment als hij mij een lik geeft over m’n gezicht. ‘Ik zal je missen,’ zeg ik zachtjes, met een brok in mijn keel. De andere kleintjes komen ook dichterbij, en alsof de koeien het weten, lopen ook zij naar me toe, vormen een kring om me heen, en kijken me aan. Voorzichtig sta ik op en aai een paar koeien over hun kop.

‘Dag allemaal,’ brabbel ik zachtjes, en stap dan met diepe emotie weg, naar Elio toe.

‘Wat hebben die beesten vanochtend, het lijkt wel of ze je niet laten gaan!’ zegt de boer lachend, maar ook verbaasd.

‘Ik nam afscheid van ze, straks leveren we de sleutel in…, de vier maanden zijn om!’ zeg ik, de tranen wegslikkend.

 

We lopen in stilte weg, Elio houdt nog steeds mijn arm vast en is in gedachten. Ook ik duik in mijn boekenhart en pak het boek van “de bergen”. Ik sla het open en meteen rollen de tranen over mijn wangen. De eerste dag toen we hier aankwamen moesten we stoppen omdat er twee grote edelherten voorbij kwamen.

Mirco en Lina die dit jaar de grote kuip hadden gevuld met water, stenen en kikkervisjes, die ze later als kikkertjes vrijlieten bij de kleine waterval naast ons huis.

De vele dieren die we hier zoal hebben gezien, slangen, torenvalk met twee jongen, hazen, acht jonge poesjes, relmuizen (zijn net kleine eekhoorntjes), te veel om op te noemen. We hebben bosbessen gezocht, aardappelen geplant in mei, vorig weekend gerooid en gesorteerd. De pasgeboren kalfjes de fles gegeven, de balen hooi op hun plek gereden met de tractor, accordeon gespeeld op het boerenfeest, en…

Ik zucht diep, klap in gedachten het dikke bergenboek dicht, als Elio het hek opent en het dan achter ons sluit. Ik geef hem een arm en zeg, zo opgewekt mogelijk: ‘Kom, dan help ik jou en je vrouw, die al begonnen is, in de stal!’

Als Elio achter de koeien loopt om de mest op de lopende band te vegen, sta ik met Elisa, de boerin, te praten als we ineens horen: ‘Ook dat nog!’ Verbaasd lopen we naar hem toe.

‘Wat is er?’ vraagt de boerin.

‘Deze koe,’ en hij wijst op een koe die in een klein hokje staat, ‘moet zometeen bevallen!’

‘Nee!’ zegt Elisa, terwijl ze van ongeloof haar schouders laat hangen. Uitgerekend vandaag, op het aardappelfeest!’

‘Ik ben er ook nog, met zijn drieën moet het lukken!’ zeg ik vol vertrouwen. De boerin begint de andere koeien te voeren terwijl Elio en ik de grote bak vrijmaken. We verplaatsen vier koeien met hun kalfjes en als de ruimte leeg is, begin ik het kraambed op te maken met hooi. Dan, samen met de boer, halen we de zwangere koe en begeleiden haar naar de nieuwe schone ruimte. De koe begint meteen onrustig te bewegen en…

Het kalfje wordt op eigen kracht geboren en dan likt moederkoe de kleine schoon, terwijl het kalfje zijn koppie schokkend op probeert te tillen. Trots kijken we elkaar aan maar we zeggen niets, ik open nog even mijn bergenboek en voeg deze ervaring toe. Een herinnering die ik nooit meer wil vergeten, en ik sluit hem in mijn hart!

Ik loop glimlachend naar de boeren en leg een arm om Elisa heen.

‘Met het idee dat het vandaag onze laatste dag hier was, ben ik triest opgestaan, maar met deze geboorte heb ik juist het gevoel gekregen dat iets nieuws gaat beginnen! Een boek uit, een nieuw begin!

 

We gaan naar het dorp en nemen afscheid van iedereen. We kussen en knuffelen elkaar, we beloven snel terug te komen, en niet te wachten tot mei volgend jaar. Dan naar de bar, waar we nog even de eigenaar en zijn vrouw gedag zeggen.

‘Wel terug komen hè!’ zegt Lydia, als ze me een knuffel geeft. Haar man geeft me verlegen een hand maar als we weglopen roept hij me terug. ‘Sylvia, mijn complimenten, ik heb gehoord wat je allemaal heb gedaan. Fantastisch dat je je kinderen ook met het leven in de bergen laat kennismaken. Je bent een heerlijk, gezellig mens!’ Met mijn tranen inhoudend lopen we naar de auto maar als m’n man de opmerking maakt: Je bent hier beroemd! laat ik mijn tranen stromen.

 

Sylvia

Ik heb het in dit verhaal over mijn boekenhart, voor wie dat niet gelezen heeft, dat was een verhaal van drie maanden geleden.