Sylviaderijk.com

Bungee jumping

Gillend word ik wakker en in een reflex pak ik mijn man beet. Op het moment dat ik bescherming zoek, dringt het tot me door dat het een nachtmerrie is. Snel laat ik mijn man los en hoop dat hij niet wakker is geworden. Ik blijf doodstil liggen, maar mijn man heeft het toch gemerkt en gaat naar het toilet zonder iets te zeggen, als hij terugkomt doe ik net of ik slaap. We hebben gasten op zolder slapen en ik wil ze niet wakker maken met mijn gepraat, want we zijn nogal laat naar bed gegaan omdat we oude foto’s hebben gekeken.

Onze familie is echt een fotofamilie, overal hebben we foto’s van. Dus ook van de vele gekke dingen die mij zijn overkomen. Zo gingen we een keertje bowlen. Nadat we allemaal een drankje hadden, gingen we naar de twee middelste banen die voor ons gereserveerd waren. De familie werd in tweeën gedeeld en ik hoorde bij de rechterbaan. Als het mijn beurt is hoor ik mijn oom zeggen: ‘Dit keer vooruit hè!’ Lachend pak ik een groenige bal en als ik mijn vingers in de gaatjes steek zeg ik, terwijl ik ze aankijk: ‘Als ik nu probeer vooruit te gooien, misschien gaat de bal dan weer achteruit, nu sta ik er goed voor, de kegels zijn nu achter mij!’ De familie is het niet met me eens en houden allemaal lachend, hun armen beschermend voor hun gezicht. Lachend draai ik me om en word serieus, want ondanks de grapjes willen we allemaal winnen! Ik concentreer me op de kegels recht voor me, adem in en uit, begin zachtjes te lopen en voor de streep zak ik lichtjes door de knieën en gooi de bal vooruit. Dan…, nog voordat de bal de kegels raakt, valt de hele stellage, die boven de kegels hangt, naar beneden. Een klap van jewelste en iedereen kijkt me geschrokken aan! Het blijft een paar seconden doodstil en dan begint mijn familie te brullen van het lachen.

‘Dat moet jou weer gebeuren!’ zegt mijn tante, die de slappe lach heeft. U begrijpt wel dat van het bowlen niets meer terecht is gekomen, en toen het een paar maanden later kerst was, kregen we allemaal een kerstkaart met… een bowlende ik, met op de achtergrond de ravage!

‘Waarom gilde je vannacht?’ vraagt mijn man, als we allemaal aan de ontbijttafel zitten.

‘Ik had een nare droom, maar had je me gehoord dan?’

‘Ja, ik dacht eerst dat ik droomde, maar toen pakte je me vast.’

‘Ik droomde dat we weer in de tent sliepen omdat het onrustig was met de aardbevingen, iedereen uit onze straat sliep in tenten, caravans of campers.’

De doos met foto’s staat nog op de salontafel en onze zoon gaat van tafel, loopt er geheimzinnig naar toe en pakt, na lang zoeken een fotomapje, bekijkt dit lang en zegt: ‘Mamma, voor de aardbeving ben je nog steeds bang,’ en hij komt naar me toe, geeft me een kusje op mijn wang en gaat dan verder, ‘ik ook hoor! Maar als ik naar deze foto’s kijk, dan stellen die bevingen toch niets voor, dit is veel enger!’ Hij pakt een foto, laat die aan iedereen zien en zegt dan lachend: ‘Ik zou dat nooit durven!’ Glimlachend neem ik het fotomapje over en begin te vertellen.

Mijn collega’s en ik zouden naar het theater gaan in Scheveningen maar toen we daar aankwamen was het juist die dag gesloten! Na het diner besloten we op de boulevard te gaan lopen.

‘Dàt wil ik graag doen!’ riep ik, en liep er meteen op af.

‘Jij,’ zeiden mijn collega’s, mij achterna lopend, in koor.

Lachend laat ik me wegen, beantwoord de vragen, zet mijn handtekening en ik betaal. Dan ga ik met mijn instructeur mee en stap in een kooi.

‘Ben je er klaar voor?’ vraagt hij.

‘Ja!’ en ik zwaai naar mijn collega’s terwijl ik zeventig meter omhoog ga. Ik geniet van het uitzicht, het is donker maar de lichtjes geven een prachtig effect. Het bliksemt in de verte…, dan zegt mijn instructeur, terwijl hij de kooi opendoet: ‘We tellen af en bij nul laat je jezelf rustig naar voren vallen!’ Ik haal heel diep adem en knik naar hem. Ik voel mijn hart bonken in mijn keel, als ik hoor dat ik mag springen, open ik mijn armen zo wijd mogelijk en ik laat me voorover vallen. Ik vlieg…, wat is dit gaaf, en ik gil het uit van plezier! ‘Yes!’ roep ik naar mijn collega’s en…, naar een groep Chinezen beneden. Die op hun beurt een daverend applaus geven. Wanneer ik weer met twee benen op de grond sta en afgekoppeld word van de elastieken, willen de Chinezen met me op de foto en daarna geven ze me een fotorolletje, dat ik de volgende dag meteen laat ontwikkelen en zie, dat de hele sprong is vastgelegd!

‘Ik heb een mamma die nergens bang voor is!’ schreeuwt mijn zoon enthousiast! Ik kijk hem blij aan en zeg zachtjes: ‘Maar die aardbevingen dan?’

‘Daar is iedereen bang voor, dat telt niet!’ We lachen allemaal en ik hoor mijn man zachtjes zeggen: ‘Zeventig meter, je bent gek!’

 

Sylvia