Sylviaderijk.com

Dairae?

Vanwege de aardbeving van eind mei dit jaar, hadden we de zomervakantie aan zee afgezegd. Het geld konden we goed gebruiken om ons huis te laten repareren. Omdat mijn man twee weken geleden naar het buitenland was geweest voor zijn werk, hadden we een extraatje. We zijn toen met de kinderen een paar dagen naar zee gegaan. Het zou prachtig weer worden, dus donderdagochtend vroeg zaten we in de auto, toen plotseling mijn telefoon rinkelde.

‘Pronto?’ (zo nemen de Italianen de telefoon op)

‘Ciao, met Babs,’ zegt mijn vriendin. ‘Waar zijn jullie, want wij komen er ook aan! We hebben al geboekt en zijn rond de middag daar!’

‘Gezellig, tot strakjes!’ Ik hang op en kijk naar mijn man die mij verbaasd aankijkt.

‘Wie was dat?’

‘Babs en Mirco, zij komen ook met de kinderen naar zee!

‘Mamma, komt Charlot?’ vraagt mijn zoon.

‘Ja lieverd, Charlot en Elly zijn onderweg en slapen ook in het ho…’

De kinderen juichen door mijn laatste woord heen, zo blij zijn ze.

Als we het hotel binnenstappen komt de hond ons al begroeten. De kat, die op een stoel lag te slapen, schrikt van onze koffers en jassen en vlucht de trap op naar boven. Mijn dochter loopt de trap al af tegenover de receptie, want daar is een grote ruimte, ingericht als speelzaal voor kinderen. Mijn zoon wacht op toestemming van mij en rent dan zijn zusje achterna.

Als onze vrienden aankomen kijken ze vreemd op van de dieren in het hotel, want in Italië is het nog een beetje een “taboe” om je dieren mee te nemen.

‘Waar is Marco?’ vraagt Charlot verlegen.

‘Kom, trek je jas uit, jij ook Elly, dan neem ik jullie mee naar beneden!’ De kinderen en hun ouders volgen me en kijken dan hun ogen uit. Een grote ruimte met schommels, een glijbaan, een leeshoek met boeken, een tv-hoek met dvd’s, radio met cd’s, wc met grote ruimte om baby’s te verschonen en zoveel meer. De kinderen rennen naar het voetbalspel en beginnen te spelen. Wij lopen naar boven en gaan zitten aan de bar die net boven de trap is.

‘Wat een leuk hotel en die dieren zo om ons heen, voelt erg huiselijk, we hadden de hond wel mee kunnen nemen!’ zegt Babs verrast.

‘Wij hadden vorig jaar de hond en de cavia mee, ze hebben ook een uitlaatservice, dus de hond is niet alleen. Je mag ze ook meenemen naar het strand, daar hebben ze een ruimte voor honden ingericht!’

Na de lunch gaan we naar het vlinderhuis, wij zijn daar vorig jaar al geweest, maar onze zoon wil het graag aan zijn vriendinnetje laten zien. Kleine en grote vlinders vliegen in het rond, Marco, mijn zoon vertelt ronduit!

‘Hier zijn de cocons, waar de vlinders zonder gevaar, op hun gemak, uit kunnen kruipen, daar is de fruithoek waar ze eten, hier is …’ Hij stopt abrupt met praten als er een hele grote vlinder op zijn hoofd gaat zitten. De andere kinderen joelen het uit. Nadat de vlinder ook op mijn hoofd heeft gezeten vliegt ze weg, in de richting van het fruit. Mijn zoon loopt vol trots voorop en vertelt verder over de vlinders en hun korte leven. We sluiten die dag af met een pizza in een restaurant, als mijn dochtertje in paniek roept: ‘Mamma, ik heb buikpijn, ik moet poepen!’

‘Kom, snel!’ Ik pak haar hand en zie haar witte gezicht. We rennen naar de wc, maar onderweg ruik ik iets wat ik niet wil ruiken. Wanneer ik haar op de wc zet, zie ik dat ze in haar broek heeft gepoept. Ik trek snel haar broek uit en zie dat alleen haar onderbroekje vuil is. Terwijl ik haar slipje schoonmaak in de wasbak, hoor ik dat ze leegloopt en leg haar, als ik haar verbaasde gezicht zie, uit wat diarree is. Als het na vijf minuten rustig is lopen we de wc uit.

‘Pappa,’ roept ze naar de tafel die helemaal aan de andere kant is, ‘Pappa, ik heb in mijn broek gepoept, ik heb dairaé! (het lukt haar niet om het goed uit te spreken). De mensen kijken me aan en lachen want zij hebben wèl begrepen wat mijn dochtertje wilde zeggen. En daar sta ik dan, midden in het restaurant, met het natte slipje in mijn hand!

Na het avondeten en gespeeld te hebben in de speelzaal van het hotel, vallen de kinderen als een blok in slaap.

De volgende morgen om tien uur stappen we het pretpark “Fiabilandia” binnen. De kinderen verkleed als monsters van Halloween zodat zij gratis naar binnen kunnen, en wij hebben een pas van het hotel gekregen, wat tien procent korting betekent. Een heerlijk park, niet te groot en voor iedereen, ook voor de hele kleintjes! Om de paar uur een liveshow met verschillende dingen. Van goochelaar tot Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen. Er zijn restaurants, maar wij hebben van alles meegenomen en stoppen om te eten op één van de vele picknickplaatsen. Terwijl we eten kijken we naar zo’n ouderwetse draaimolen met paarden die omhoog en naar beneden bewegen. De molen draait en tussen de kinderen zie je ook de ouders en grootouders zitten, oude herinneringen ophalend.

Want nu zijn ze volwassen, vroeger waren ze klein,

ik denk dat veel mensen, het weer heerlijk zouden vinden,

om weer eens een kind te mogen zijn.

 

Sylvia

(De laatste drie regels komen uit één van mijn gedichten)