Vol trots kijk ik naar mijn zoon die voor het eerst leert rugzwemmen. Na een paar keer kopje onder gaan heeft hij het door en zwemt helemaal, op zijn rug, naar de overkant. Daar kijkt hij me aan en steekt blij zijn hand op. Zijn lippen zeggen: ‘Goed hè mam!’ Als we na de les hand in hand naar de auto lopen vraagt hij: ‘Mam, vond jij zwemmen ook leuk?’ Ik kijk hem lachend aan en antwoord: ‘Jouw mamma was de beste! Ik was altijd in het zwembad te vinden en heb ook medailles gewonnen!’ Mijn zoon kijkt me vragend aan. ‘Echt waar! Heb je die nog, mamma?’

‘Ja, help me het te onthouden, als we thuis zijn dan laat ik ze zien.’

‘Hoeveel heb je er gewonnen en wat zijn het?’ vraagt hij vol interesse als hij de auto instapt.

‘Hoeveel het er zijn weet ik niet meer precies, maar er zit wel een gouden medaille tussen!’ Ik kijk in het achteruitkijkspiegeltje en zie dat hij grote ogen opzet.

‘Echt mam, je neemt me toch niet in de maling hè?’

‘Het is echt waar, met een triatlon. Ik werd eerste van alle meisjes die meededen. Weet je wat dat is, een triatlon?’

‘Nee.’

‘Eerst moet je zwemmen, héél veel baantjes heen en weer, dan stap je op de fiets en moet je veel kilometers rijden en als je dan weer terug bent moet je nog een paar rondjes hardlopen.’

‘Mag je tussendoor ook even uitrusten?’

‘Nee, je moet alles achter elkaar doen!’ zeg ik lachend. Wil jij dat ook leren?’ ‘Pfff…,’ zegt mijn zoon. ‘Nee, van zwemmen word ik al moe, als ik dan ook nog eens twee andere sporten moet doen, slaap ik wel een week achter elkaar!’ En hij blaast nog een keer.

Wanneer we thuis zijn is het een beetje een chaos. Mijn dochter wil een kopje thee, de hond wil een rondje om en mijn zoon wil de medailles zien. Iedereen praat en blaft door elkaar! Dan gaat ook nog eens de telefoon. Nogal hectisch neem ik op: ‘Pronto?’ zeg ik in de telefoon en met een geïrriteerde stem: ‘Basta,’ naar de kinderen en de hond. Dan draai ik me om en luister. Na enkele seconden hoor ik hakkelig: ‘Hallo… mevrouw, u… spreekt met de dokter. Komt het ongelegen dat ik u bel?’ Dokter, zeg ik tegen mezelf en denk snel na. Oh Dokter Love! ‘Nee hoor, ik stap net binnen!’

‘Ik dacht, ik bel u zelf even op om uit te leggen waarom het zolang duurt voordat u opgeroepen wordt. Normaal gesproken belt mijn secretaresse altijd. Ik weet dat uw man voor zijn werk een paar weken weg is en u alleen thuis bent met de kinderen. Gaat het nog met de pijn?’ Verbijsterd kijk ik even naar buiten. ‘Eh.. ik heb veel last maar neem pijnstillers.’

De dokter verontschuldigt zich en zegt: ‘Oké, nu weet u waarom het uitloopt, houdt u goed, u bent de eerste die we oproepen!’ Als ik de telefoon op de oplader leg, knipper ik even met mijn ogen. Dokter Love die mij persoonlijk op de hoogte houdt? Ik zie hem weer voor me met een te grote pleister op z’n hoofd en zijn blauwpaarse oog, hm… ‘Kom kinderen, we gaan naar boven, de medailles zoeken,’ zeg ik met vragen in mijn hoofd.

Terwijl mijn zoon de medailles onderzoekt ga ik met m’n dochtertje douchen. Dat is altijd een heel gedoe omdat ze niet wil dat haar haren gewassen worden. Het is huilen en schreeuwen!

Toen mijn zoon klein was, had hij dat ook, maar daar had ik iets op gevonden. Als we zijn haren gingen wassen, zette ik hem een duikbrilletje op, dan kwam er geen water en shampoo in zijn ogen! Maar dat idee bevalt mijn dochter niet. Dus met veel geduld was ik haar haren. Als ik haar dan ook huilend afdroog stapt mijn zoon de badkamer binnen.

‘Mamma, wat heb je veel medailles gewonnen, vier bronzen, vier zilveren en vijf g…’

‘Lieverd,’ zeg ik, hem onderbrekend. ‘Je zusje huilt er dwars doorheen, ik versta je haast niet,’ leg ik hem uit met luide stem. Hij schrikt daarvan en loopt weg. Als ik bijna klaar ben met het aankleden van mijn dochter, en zij niet meer huilt, komt mijn zoon weer terug.

‘Mamma kijk eens, ik heb iets voor je!’ Ik draai me om en kijk hem aan.

‘Je krijgt van mij een gouden medaille, omdat je zoveel geduld met ons hebt.’ Lachend laat ik me door mijn knieën zakken terwijl hij de gouden plak om mijn nek hangt en me twee stevige zoenen op mijn wangen geeft.

Sylvia