Opa’s accordeon!

Nu ben ik iemand die van feestjes hou, en ik vind het dan ook jammer dat in Italië, het noordelijke gedeelte dan, want ik heb gehoord dat het in het zuiden anders is, niet echt verjaardagen, trouwdagen en jubilea gevierd worden.

Het doet me trouwens denken aan onze bruiloft, dat wilde ik graag anders doen. In plaats van uren aan de tafel te zitten, hebben we er een mix van gemaakt. Tussen de gangen door werden er stukjes opgevoerd en gedanst, ondanks dat de groep Nederlanders, die uit familie, vrienden, buren en collega’s bestond, de Italiaanse genodigden niet konden verstaan, kwamen ze er met handen en voeten, en wat Engelse woordjes wel uit. Er werd flink meegezongen met de liedjes van de Italiaanse Vasco en onze Nederlandse Hazes.

‘Zullen we naar het bierfeest gaan, hier een dorpje verderop?’ vraagt mijn man. ‘Ik heb gelezen dat er voor de kinderen ook wat te doen is.’

‘Ja!’ roept Lina blij, ‘Gaan we er heen mamma?’ Lachend geef ik antwoord terwijl ik denk: ik ben benieuwd hoe het bierfeest hier in de bergen wordt gevierd. In de feestweek in het dorpje waar ik vandaan kom, dansten en zongen we er op los!

Wat later die middag komen we aan als de meeste bezoekers net klaar zijn met eten, ze drinken nog wat na en ik hoor een paar mannen zingen. Als we dichterbij komen herken ik onze buurman, die met twee andere mannen de volksliederen van de Apennijnen zingt. Verbaast kijk ik naar de boer, want hij heeft een mooie warme stem. Dan trekken de kinderen me mee, omdat ze iets hebben gezien wat ze ook willen proberen. We zoeken een stuk karton, lopen de heuvel op, en daar blijven we staan kijken naar de kinderen. Dan gaan Lina en Mirco op het karton zitten en laten zich naar beneden glijden, maar halverwege valt Mirco lachend van zijn karton het gras in!

‘Dit is geweldig mam, wil je het ook proberen?’ roept hij, terwijl hij weer naar boven klautert.

‘Nee hoor lieverd, vind ik veel te eng!’ zeg ik overtuigend, omdat Mirco vaak angstig is. Trots kijken we naar de kinderen als mijn man zegt: ‘Biertje?’

‘Lekker!’ We vertellen de kinderen waar we zijn en lopen naar de bar. Terwijl mijn man bier haalt, ga ik aan de tafel zitten waar de buurman nog steeds aan het zingen is, en waar de andere boeren van ons dorpje zitten. We raken in gesprek en ik geef een complimentje aan de zangers, als ze even stoppen.

‘We missen alleen een accordeonist die ons kan begeleiden!’ zegt Peter, één van de mannen.

‘Dan moeten jullie mijn vrouw hebben, zij speelt accordeon!’ antwoordt mijn man, die de laatste woorden opvangt en mijn biertje op tafel zet.

‘Nou spelen, ik speelde accordeon, maar dat is al meer dan vijf jaar geleden!’ zeg ik lachend, en ik neem een slok.

‘Volgende week zaterdag is er “het boerenfeest” bij ons thuis. Er komt zo’n honderd man, jullie zijn ook uitgenodigd, neem je ook je accordeon mee? Dan maken we er een gezellige avond van!’ zegt boer Dome, zoals ze hem hier noemen. Schaterlachend accepteren we de uitnodiging en ik zeg: ‘Dan heb ik een week om te oefenen!’ En we lopen weg, maar als we de dansruimte passeren, stapt er net een man, die verkleed is als een indiaan, de dansvloer op, terwijl hij me meetrekt. De dj zet een wals in en wanneer wij wegwalsen liggen de boeren krom van het lachen. Met een excuus dat we echt moeten gaan laat mijn danspartner me los en met de slappe lach stappen we in de auto.

Wanneer we aan het eind van de middag, een dag voor het boerenfeest, lekker met een wijntje buiten in de tuin zitten, genietend van de rust en het uitzicht op de bergen, komt er een auto aanrijden. We kijken elkaar verbaasd aan als we de boer naast de bestuurder zien zitten.

‘Nee,’ zeg ik benauwd, ‘ze komen oefenen!’ Mijn man en Dorus schieten in de lach.

‘Nu moet je aan de bak!’ zegt Appie proestend, als hij de mannen al hoort neuriën.

Het is zaterdagavond, als we net hebben gegeten en Dome, die het feest geregeld heeft, mij een seintje geeft dat ik mijn accordeon moet gaan halen. De andere accordeonist is al begonnen en terwijl ik terugloop, met de accordeon van mijn opa aan mijn schouders, laat ik mijn vingers over de toetsen gaan. Ik loop direct naar de muzikant en leg mijn bladmuziek neer. Na wat zachtjes geprobeerd te hebben, beginnen we samen te spelen. Voor het publiek klonk het goed, maar na een paar liedjes die niet helemaal lukken, stop ik er mee en zoek de boerenzangers op. Wanneer ze mij zien, zetten ze in en ik begeleid ze meteen met mijn accordeon, er wordt een plaatsje vrijgemaakt aan de lange tafel en het wordt een gezellige boel! Zelfs de andere accordeonist komt bij ons zitten en speelt wat mee, terwijl hij zegt: ‘Het is hier veel gezelliger!’

Als het feest, dat veel te snel voorbij ging, bijna afgelopen is, nemen we afscheid van Dome en zijn familie, die naast de dansruimte staan. Ik kijk verbaasd op als ik mijn naam hoor, maar tijd om na te denken heb ik niet als ik aan mijn arm de dansvloer op wordt getrokken.

‘Snel, dans met me, Annie wil met me dansen, en daar heb ik helemaal geen zin in!’ fluistert boer Elio in mijn oor. Lachend pak ik hem vast en we walsen naar de andere kant, ver weg van Annie!

Vandaag voelde ik me even helemaal thuis, is er iets te vieren, dan ben ik er ook!

Sylvia