Ik heb je lief, mijn leven

Ik zit al dagen naar mijn beeldscherm te staren, verhalen genoeg om op te schrijven, maar ik krijg geen letter getikt. Zo ook met mijn studie, ik lees de tekst, maar het komt niet bij me binnen.

‘Pff!’ zeg ik hardop, als ik weer een poging waag iets te schrijven. Ik kijk opzij omdat de hond hetzelfde geluid maakt, maar met een andere betekenis.

‘Kom op jongen, dan gaan we een rondje wandelen!’ zeg ik. Terwijl ik opsta, is de hond al bij de voordeur!

Als we door de motregen lopen komt alles als een film weer naar boven.

‘Mamma, kom je snel terug?’ vraagt Mirco, als we op de luchthaven staan.

‘Mag ik met je mee?’ vraagt Lina, met tranen in haar ogen. Ik slik een brok weg en kijk naar mijn man.

‘Geniet maar lekker die vier dagen in Nederland, wij wachten op je,’ zegt Appie, als hij de tranen in mijn ogen ziet. Na vele knuffels en kussen loop ik door de douane, en kijk nog een keer achterom.

‘Ciao ciao!’ roep ik zo enthousiast mogelijk, maar met een zwaar gevoel in mijn maag geef ik een handkus naar mijn gezin, en draai me snel om.

Het vliegtuig vliegt veel te traag naar mijn zin, en ik wil het wel helpen duwen! Maar als ik dan na twee uur met mijn koffer in mijn hand door de schuifdeuren loop, lijkt het wel of de reis maar één minuut heeft geduurd.

‘Hoi Dorus,’ zeg ik tegen mijn goede vriend, die me altijd op komt halen, en ik geef hem een arm. We kennen elkaar al meer dan drieëntwintig jaar, een gouden vriendschap, door dik en dun.

Dan denk ik aan een vriendschap die ik als kind had met mijn buurjongen. We hebben elkaar nooit meer gesproken, tot we elkaar een paar dagen voordat ik naar Nederland ging, op Facebook tegenkwamen.

‘Kom gezellig naar de verjaardag van mijn vader, ik ben er ook, dan kunnen we elkaar weer even zien!’ hoorde ik mezelf tegen hem zeggen, en werd toen al zenuwachtig, omdat hij zou komen.

De verjaardag van mijn vader leek wel het programma “Memories”!

Het begon om half tien al toen de eerste visite voor de deur stond, en het eindigde om twee uur ’s nachts, toen de laatste wegging. En natuurlijk kwam mijn buurjongetje van toen ook.

Ik zag hem zijn auto parkeren. Nadat hij was uitgestapt en foto’s stond te maken van zijn ouderlijke huis, liep ik zachtjes op hem af.

‘Mooi hè, je oude huisje!’ riep ik geëmotioneerd, kijkend naar een man van bijna twee meter. Hij draaide zich met open armen om en we omhelsden elkaar na dertig jaar weer. Ik voelde een warmte tussen ons, alsof we thuis kwamen in het verleden, maar tegelijkertijd ook in het heden. Die dag hebben we met z’n allen veel gelachen, selfie’s gemaakt, gepraat, en bij het weggaan was er dan toch weer dat rottige gevoel, van afscheid nemen.

Het samenzijn op de verjaardag van mijn vader met mijn familie en vrienden, en de warmte die daaruit voortkwam, is dezelfde innerlijke vrede en hartelijkheid die ik voelde bij de boeren in de bergen, waar ik op vakantie was. Drie weken hielp ik als vrijwilligster in de stal, en vanwege de slechte zomer liepen ze ook nog erg achter met van alles.

‘Laat mij de stal maar doen, dan kunnen jullie andere dingen doen!’ zei ik toen enthousiast.

‘Maar je hebt vakantie, dat kunnen we niet van je vragen!’ Ik veegde alle argumenten van tafel en na twee dagen runde ik de stal alleen, zelfs die ene koe die elke dag gemolken moest worden, molk ik.

Ik sluit even mijn ogen en voel weer hoe ik tijdens het melken mijn hoofd zachtjes tegen haar buik legde, die warmte..., en dat brengt me met mijn gedachten naar Brabant. Want met de Italiaanse koeien kan je niet echt knuffelen, en nu ik in Nederland was, kon ik dat mooi even doen. Dorus had de afspraak al gemaakt, en samen met hem ben ik naar de boerderij “Tussen koe en kroonluchter” gegaan.

Het was een heerlijke ontvangst met koffie en zelfgemaakte appeltaart, het gaf me meteen zo’n thuisgevoel toen we met zijn allen buiten aan de tafel zaten.

Na de rondleiding met Willem, op hun prachtige boerenerf, was de lunch klaar en riep zijn vrouw ons in de keuken. Weer voelde ik me daar, alsof ik er al jaren over de vloer kwam. Lisette had een heerlijke Bourgondische lunch gemaakt, die voortreffelijk smaakte.

Toen was het moment daar, tussen al die vijfhonderd koeien, lag daar mijn knuffelaar al te wachten.

Herkauwend en met een vertrouwende blik kijkt ze me aan. Voorzichtig stap ik over het hek en kruip eerst voor haar, zodat ze me kan ruiken. Nadat ik een lik over m’n gezicht heb gehad ga ik glimlachend met mijn rug tegen haar buik aanliggen, sluit even mijn ogen en zet m’n gedachten uit. Dan voel ik dat de koe rustiger begint te ademen en ik ga naast haar zitten. Ze kijkt me met half gesloten ogen aan, legt haar voorpoot op mijn been en gaat langzaam languit liggen. Ik volg haar voorbeeld en geniet intens als ik naast haar lig met mijn hand op haar kop.

Lisette kijkt verbaasd op als ze ons zo ziet liggen en zegt: ‘Dat heeft ze nog nooit gedaan, zo languit!’ Ik kijk weer naar de koe en voel haar ontspanning, die aanstekelijk werkt, en mijn hoofd nog leger maakt. Ik zit in het nu-moment, maar het samenzijn met zo’n prachtdier brengt me nog dichter naar mezelf.

Ook dit afscheid, van twee mensen die zo liefdevol over het boerenleven praten, is moeilijk. En het brengt me even terug naar mijn boeren in de bergen.

‘Ik weet niet waar ik het aan verdiend heb, dat je zomaar aan bent komen waaien, juist op het moment dat wij een hulp goed kunnen gebruiken!’ zei boer Elio van in de zeventig, erg blij. ‘Je hebt echt heel hard gewerkt, hartstikke bedankt!’ en met tranen in zijn ogen geeft hij mij een knuffel.

Ik heb in de laatste weken zoveel fantastische mensen ontmoet, mooie, leuke en emotionele gesprekken gevoerd, en vooral veel gelachen.

Mijn hart stroomt over van liefde en warmte, die ik zoveel heb gegeven in die vier weken, maar die ik dubbel zoveel terug heb mogen ontvangen. Waar ik ook ben, ik voel dat ik straal, ik kan alleen maar glimlachen, en mijn hoofd zit vol positieve belevingen.

Het voelt als een onderbreking in mijn gedachten, een zekere vrede en stilte in mezelf. Daardoor voel ik een opwelling van vreugde, liefde, een warmte, alsof ik word meegezogen in een hete luchtballon, uit mijn binnenste komen, daar waar mijn hart slaat.

Ik ben iedereen die ik heb mogen ontmoeten zo dankbaar, en voel me een gelukkig persoon dat ik deze dingen heb mogen zien en doen.

Ik heb je lief, heel erg lief, mijn lieve leven.

Sylvia