Geboorte

We kijken op als er in de verte een tractor aan komt rijden, iets wat hier in de bergen normaal is, maar nu is er iets vreemds aan de hand. Voor de zekerheid pak ik mijn fototoestel, dat in de woonkamer ligt, en loop weer naar buiten. De tractor, die bestuurd wordt door Stef, de boerenzoon, rijdt heel langzaam, zijn vader achterop in een soort laadbak. Hij heeft een koord in zijn hand waar een grote stevige koe aan vast zit. Als ze voor ons huisje aangekomen zijn, zet Stef de tractor uit en zijn vader roept ons. De kinderen rennen er op af, en terwijl ik verbaasd naar hen toeloop, zie ik een glimlach over zijn gezicht die ik nog niet eerder bij hem heb gezien.

‘Oh…, wat lief!’ hoor ik Lina zeggen. Lief…, de koe? Maar die zien ze hier alle dagen in de stallen! denk ik fronsend. Maar als ik achter mijn kinderen gaan staan, en in de laadbak kijk, liggen daar twee kleine kalfjes. ‘Zijn ze…,’

‘Ja ze zijn twee uurtjes oud! zegt Elio, mij onderbrekend. ‘Het ging bijna mis, en…,’ de boer springt van de hak op de tak, en ik begrijp er weinig van. Ik kijk hem nogmaals aan en ondanks dat hij al eenenzeventig is, en vele geboortes heeft gezien, was deze geboorte wel speciaal, ik lees de emotie in zijn vermoeide ogen. Als Stef de tractor weer start en stapvoets verder rijdt, huppelen de kinderen vol enthousiasme erachteraan. Bij het hek, dat naar de wei achter ons huis leidt, stopt hij weer en opent het. We blijven hier staan, kijken hoe de tractor verder rijdt en over het heuveltje stopt, waardoor we net niet de kleine open stal kunnen zien. Na vijftien minuten komen ze terug en zegt Elio, nog steeds geëmotioneerd: ‘Ik ging alleen maar even kijken in de andere weide, zie ik dat er een kalfje is geboren en dat er een tweede aan zat te komen. Dit kalf lag alleen verkeerd en de kans was groot dat zowel de moeder als het kalfje dood konden gaan. Ik kijk naar Elio als hij met zijn hand het zweet van zijn voorhoofd veegt, en weer in gedachten is. We keren weer om en met een vreugdegevoel gaan we naar huis.

s’ Avonds komt Elio weer naar de stal waar onze kinderen al druk aan het vegen zijn. Ze helpen met voederen als ik Mirco mij uit de verte hoor roepen: ‘Mamma, we gaan naar de kalfjes, ga je ook mee?’ Ik pak alvast mijn laarzen, wacht totdat ze bij me zijn en loop dan met ze mee.

‘Lieverds, niet hard praten hè, als we de koeien naderen, ze moeten eerst aan ons wennen!’ zeg ik tegen de kinderen die vol vertrouwen de wei oplopen, het heuveltje op. Daar zien we de kleine stal en terwijl we naar beneden lopen zien we de moederkoe al naar ons kijken. Ze loeit als goedkeuring en we gaan onder het hekje door naar de twee kleintjes. De kinderen gaan voorzichtig op hun knieën bij ze zitten en aaien ze over hun kop. Dan gaat Elio naast de moederkoe zitten en begint haar te melken, terwijl hij tegen me zegt: ‘Dit soort koeien laat zich niet zo makkelijk melken, gelukkig heeft deze koe al heel wat kleintjes op de wereld gezet en ze voelt aan dat we haar willen helpen.’ Als de fles vol is, gaat hij staan, haalt een grote speen uit zijn overall en zet die op de fles vast.

‘Mirco, kom eens dicht bij me staan,’ zegt de boer tegen mijn zoon. ‘Zo geef je ze de fles!’ Mirco kijkt zijn ogen uit en als Lina achter hem gaat staan en meekijkt, pakt Elio de hand van Mirco en leidt deze naar de fles. Mirco pakt de fles met twee handen aan en roept enthousiast: ‘Mamma, de melk is warm!’ We beginnen te lachen en ik kijk op als ook mijn man naar ons toe is gekomen. Ik maak wat foto’s, en als de boer weer gaat melken ga ik naast hem zitten en vraag: ‘Mag ik dat ook eens proberen, ik heb dat nog nooit gedaan!’ Glimlachend schuift hij iets opzij en legt uit wat ik moet doen. Ik pak de speen vast, terwijl ik de koe in de gaten hou, en probeer dan te melken. De koe draait haar kop om en geeft me zachtjes met haar achterpoot kleine schopjes, waardoor ik stop en de boer vragend aankijk.

‘De koe voelt een vreemde hand!’ zegt Elio lachend en hij neemt het weer van me over. Ik ga naar de kleinste van de twee, die nog steeds niet goed kan staan, en leg mijn duim in zijn bek. Langzaam begint hij erop te zuigen, dan reikt de boer mij de fles, en ik verruil mijn duim voor de speen waar hij onzeker aan begint te sabbelen. Wat een heerlijk moment, even denk ik aan mijn kinderen en hoe onwennig het voor hen was toen ze de eerste borstvoeding kregen. Nu deze kalfjes, die, omdat het niet vaak gebeurd dat er twee kleintjes tegelijk worden geboren, even de hulp nodig hebben van de mens. Prachtig dat wij dat mogen doen! Als de fles leeg is, en de boer weer gemolken heeft, krijgt Mirco direct de fles met de woorden: ‘Je weet nu wat je moet doen, ga je gang!’ Elio geniet van onze kinderen die hij graag ziet, dan, als Mirco de speen in zijn bekje duwt en het kalf terugduwt, doet Mirco twee stappen achteruit.

‘Je moet proberen stil te staan lieverd,’ zeg ik, terwijl ik achter hem ga staan en hem vasthoud.

‘Ja maar…, mamma, ik heb dit nog nooit gedaan, ik weet nog niet precies hoe het moet!’ Ik lach om zijn woorden en ik kijk naar zijn trotse gezicht. Dit is nog maar de tweede dag van onze vakantie, ik denk dat we nog veel gaan zien en meemaken!

Sylvia