Een afgevallen hoofd

We staan op en als ik de luiken open, zie ik dat het een mooie dag gaat worden. De lucht is strak blauw en de besneeuwde bergtoppen lijken daardoor nog witter! Na het ontbijt gaan we dan ook gauw naar buiten. De kinderen halen hun speelgoed uit het houten schuurtje, dat ze al de hele winter niet hebben gezien, en juichen enthousiast als ze steppend over het erf rijden. Mijn man heeft plantjes gekocht voor de groentetuin en is druk aan het planten. Ik trek hier en daar onkruid weg, zittend op een krukje, want ik ben nog steeds beperkt in mijn bewegingen. Als ik langs de drie cipressen loop, zie ik dat de toppen moeten worden gekort.

‘Appie, wil je me helpen met die drie bomen?’ en ik wijs naar de cipressen.

‘Oké, zullen we dat nu doen, dan haal ik een trap!’ en hij loopt naar de garage. Onze zoon kijkt vanuit een hoek naar me en glimlacht. Ik glimlach nietsvermoedend terug. Als mijn man de trap heeft neergezet en ik deze vasthoud, gaat hij wiebelig en stuntelig tree voor tree naar boven. Als ik hem de snoeischaar aangeef staat het zweet op zijn voorhoofd en zegt, zich een beetje schamend: ‘Ik kan het niet, ik vind het zo eng!’ Hij geeft mij de schaar terug en snelt de trap af.

‘Geen probleem, hou jij de trap maar vast, dan ga ik wel naar boven!’ Lenig sta ik boven aan de trap en als mijn man de snoeischaar aangeeft komen onze vrienden aanrijden met hun kinderen. Mirco stept snel naar zijn vriendinnetje toe en smoest wat, en dan komen ze beiden naar me toe. Weer smoezen ze iets wat ik niet kan verstaan omdat mijn vriendin zegt: ‘Hè, wat moet jij op die ladder, straks val je!’

‘Hoi, Appie heeft hoogtevrees en deze drie boompjes moeten geknipt worden!’

‘Ja maar jij bent geopereerd, straks val je!’

‘Wel nee, ik ben niet bang en weet wat ik doe!’ Ik wacht niet op de reactie want ik begin te knippen. In nog geen twee minuten zijn de drie cipressen een meter korter en als ik weer op de grond sta, zie ik Mirco en Chantal nog steeds smoezend naar me kijken.

‘Wat is er?’ vraag ik de kinderen, maar zij gaan er giechelend vandoor.

Het was een heerlijke dag en een korte nacht, als ik met mijn man de kinderen maandagochtend naar school brengen.

‘Komt Mirco morgen ook naar de bioscoop?’ vraagt de mamma van Milena.

‘Ja, als ik iemand vind die even heen en weer wil rijden, ik mag nog niet autorijden.’ Terwijl ik praat zie ik onze zoon met andere kinderen praten en mij aankijken, en als zijn vriendinnetje van gisteren er ook bij komt staan, wordt er door haar bevestigend ja geknikt. Ik kijk mijn kind aan, maar als ik iets wil vragen komt er een ander klasgenootje naar me toe en vraagt: ‘Mamma van Mirco, wat heeft u om uw nek?’ Ik schiet in de lach en leg uit dat het een kraag is waardoor ik mijn nek niet kan bewegen. Zijn moeder heeft in de gaten dat haar zoon iets vroeg en neemt het gesprek over en legt aan hem uit wat er is gebeurd. Dan gaat de bel, ik geef Mirco een kus en hij rent snel naar binnen, hij heeft geen zin om mijn vraag te beantwoorden. Als ik in de auto ga zitten, waar mijn man en onze dochter, wachten zeg ik: ‘Er is iets, Mirco doet zó geheimzinnig!’ Terwijl hij de auto start zegt hij glimlachend: ‘Je weet hoe kinderen zijn!’

Als ik ’s middags op het schoolplein sta te wachten met de andere moeders, gaat de deur open, en de kinderen komen in een kring om me heen staan. Nietsvermoedend kijken wij moeders elkaar aan en dan vraagt Sabine, een klein donker meisje: ‘Mogen wij de kraag van dichtbij zien?’ Verbaasd zak ik door mijn knieën en de kinderen bestuderen de kraag terwijl Mirco vertelt: ‘Zie je de schroefjes, daar is het hoofd mee vastgezet, anders valt het om!’ Een paar kinderen doen van schrik een stap naar achteren en ik ga abrupt staan en kijk naar mijn kind. Als ik alles wil uitleggen wordt ik geroepen door de juf.

‘Mag ik u iets vragen?’ begint ze een beetje nerveus. ‘U zoon vertelt gruwelverhalen, als u uw kraag af zou doen dan zou uw hoofd van uw romp vallen!’

‘Wát zegt hij?’ en ik kijk lachend naar de juf. ‘Waar haalt hij het vandaan, Mirco is een heel verlegen jongentje!’

‘Nou, door dit verhaal is hij de topper van de klas, hij heeft een moeder met een nieuw hoofd! Zelfs zijn vriendinnetje heeft het bevestigd, zij zegt dat u alles ermee kan doen, zelfs bomen snoeien!’ Nu valt alles op zijn plaats, het gesmoes van de kinderen en alle aandacht!

Als we thuis zijn neem ik Mirco even apart.

‘Lieverd, je moet de kinderen…’ hij laat me niet uitpraten en zegt heel blij: ‘Mam, ik heb nu zoveel vriendjes, ze pesten me niet meer omdat ik zo verlegen ben!’ Hij geeft me een kus en loopt weg, draait zich na en paar stappen om en zegt: ‘Mam, je bent fantastisch!’

‘En jij een fantast!’ zeg ik grinnikend tegen mezelf.

Sylvia