Sylviaderijk.com

De moderne tijd

Terwijl ik dit schrijf heb ik een schuin oog gericht op de bewegende beelden van de webcam die in de stad hangt, schuin tegenover het theater. Mijn fototoestel en telefoon met camera startklaar om foto’s te maken. Van de zenuwen ben ik al drie keer naar de wc geweest. Mijn dochtertje gaat namelijk vandaag voor het eerst op schoolreisje.

Ja, daar komt het busje aan rijden en het parkeert voor het oude theater. Snel maak ik een paar foto’s en kijk dan weer naar de webcam of ik mijn dochtertje zie. Ze moeten even wachten, maar dan mogen ze uitstappen. Ik zie de kinderen hand in hand naar de ingang lopen en daar… Daar loopt mijn dochter! Wat een emotie, mijn kleine meid van vier jaar naar zo’n groot theater! Ze valt goed op met haar blauwe jas en roze muts. De gezichten zie je niet want daar zijn de beelden net even te ver voor, maar ik heb er een goed beeld van en maak gauw weer een paar foto’s! Dan zijn ze allemaal binnen, ik zucht diep en denk aan vroeger, toen hadden we deze technieken niet!

Ik kijk vaak met een webcam in een stad of dorp. Dan neem ik alle beelden goed in me op, en schrijf dan een mooi verhaal. Zo ook als ik heimwee heb, dan kijk ik met de webcam naar de badplaats waar ik dichtbij woonde. Laat mijn gedachten over het strand gaan en ik voel weer hoe de wind met mijn haren speelt. Met mijn ogen dicht haal ik diep adem en ruik dan zelfs de zee weer! Ook het dorpje in de bergen, waar we vier maanden doorgebracht hebben, hangt een webcam waar ik veel naar kijk. De week van oud en nieuw zouden we daar doorbrengen, maar jammer genoeg ging dat niet door. Op zes januari vieren ze hier in Italië de Befana! Dat is een figuur uit de Italiaanse folklore. Ze brengt cadeautjes naar de kinderen. In de bergen wordt dit groot gevierd. Ze wordt gezien als de kerstheks, maar tegenwoordig meer als goede fee.

Op de avond van de vijfde haalt ze alle kinderen uit het dorp op. Dan tegen middernacht wordt de oude Befana (een pop) verbrand op het plein, en de nieuwe heks deelt uit blijdschap snoepjes uit. Voordat ze gaat veegt ze de vloer en de mensen bieden haar wijn en voedsel aan. De verbranding en het feest dat daarna losbarstte, dat heb ik dus gevolgd op de webcam!

Ik kijk op van mijn schrijven omdat ik de geparkeerde bus vanuit mijn ooghoek zie bewegen. De gele bus rijdt weer terug naar de ingang van het theater, dat aan de zijkant flink beschadigd was vanwege de aardbeving. Niet zoals het kasteel dat er naast staat, dit is nog steeds afgezet met hekken en niemand mag naar binnen omdat de muren kunnen instorten.

Daar komt de klas weer naar buiten. Er zit geen geluid op de webcam maar in gedachten hoor ik ze praten, ze bewegen zo enthousiast! Snel pak ik weer mijn camera en maak foto’s. Die mail ik straks meteen door aan mijn man. Hij is voor zijn werk in Duitsland, het zal een leuke verrassing voor hem zijn!

De kinderen gaan de bus in en na een paar minuten rijden ze weg, terug naar school. Met een brok in mijn keel hoor ik de eerste zin van Queen op de radio: Is this the real life or is it fantasy (is dit het echte leven of is het fantasie) Ja, is dit fantasie, dat ik zomaar mijn dochter kan volgen naar haar eerste schooluitje?

Met tranen in mijn ogen zet ik de webcam uit.

Ik sta bij haar schooltje te wachten als ineens de deur open gaat en mijn dochter naar buiten komt en met veel emotie begint te vertellen over haar reisje.

‘Mamma, het was een hele grote bus!’ zegt ze blij.

‘Ja, ik heb het gezien. Kijk, ik heb foto’s gemaakt!’ Terwijl ze naar de foto’s kijkt op mijn telefoon komt ook de juf naar buiten.

‘Leuk, heb je foto’s gemaakt? Maar ik heb je niet gezien?’ en ze bekijkt de foto van de bus.

‘Heb ik gemaakt vanaf mijn computer, ik he…’ de juf laat me niet uitpraten omdat ze ineens zegt: ‘Dit is het theater van de stad!’

‘Ja,’ zeg ik trots.

‘Maar wij waren in het theater van het dorpje, tien kilometer hier vandaan!’ Met een vragend gezicht zeg ik: ‘Vanochtend had je het over de stad?’

‘Daar gaan we over twee maanden heen, dan wordt er een groot spektakel voor kinderen georganiseerd. Wel toevallig dat er nu in de stad, op dezelfde tijd, een bus met kinderen en een meisje met blauwe jas en roze muts was!’ Samen schieten we in de lach en ik zeg: ‘Nou, dan heb ik alvast geoefend met foto’s maken voor als jullie daar later naar toe gaan!

Glimlachend denk ik even aan het liedje van Queen, “Real or fantasy?”

 

Sylvia